Διέσχισαν 900 χιλιόμετρα περπατώντας τον δρόμο του Αγίου Ιακώβου (εικόνες)

Ο Συμεών και η Άννα επιχείρησαν το αδιανόητο για τους περισσότερους από εμάς. Άφησαν την καθημερινότητά τους, «ξεβολεύτηκαν» και αποφάσισαν να διασχίσουν 900 χλμ περπατώντας τον δρόμο του Αγίου Ιακώβου, ένα γνωστό – για τους μυημένους – πεζοπορικό μονοπάτι που εκτείνεται σε τρεις χώρες: Γαλλία, Ισπανία & Πορτογαλία. Κι όλα αυτά ενώ ο Σίμος είχε ολοκληρώσει λίγο καιρό μόλις πριν τις θεραπείες για τη νόσο του Hodgkin με την οποία διαγνώστηκε το 2015

 

Ο Συμεών και η Άννα επιχείρησαν το αδιανόητο για τους περισσότερους από εμάς. Άφησαν την καθημερινότητά τους, «ξεβολεύτηκαν» και αποφάσισαν να διασχίσουν 900 χλμ περπατώντας τον δρόμο του Αγίου Ιακώβου, ένα γνωστό – για τους μυημένους – πεζοπορικό μονοπάτι που εκτείνεται σε τρεις χώρες: Γαλλία, Ισπανία & Πορτογαλία. Κι όλα αυτά ενώ ο Σίμος είχε ολοκληρώσει λίγο καιρό μόλις πριν τις θεραπείες για τη νόσο του Hodgkin με την οποία διαγνώστηκε το 2015.

Ποια είναι όμως αυτά τα παιδιά; Τι τους οδήγησε σ’ αυτήν την απόφαση; Έχουν όλα να κάνουν με την πεζοπορία ή υπάρχει κάτι βαθύτερο πίσω από αυτό;

Πάμε να τους γνωρίσουμε & να λύσουμε όλες μας τις απορίες.

Παιδιά, χαίρομαι καταρχήν πολύ που σας γνωρίζω. Θέλω να σας πω πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα μας ότι την πρώτη φορά που άκουσα για εσάς, ενθουσιάστηκα για δύο λόγους. Πρώτον λόγω και της δικής μου επιθυμίας να κάνω μέρος της διαδρομής που κάνατε εσείς & δεύτερον όταν πληροφορήθηκα ότι μένετε στην Αλεξανδρούπολη. Ανακάλυψα το site σας arttraces.org & αποφάσισα ότι θέλω οπωσδήποτε να σας γνωρίσω!

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τι είναι το περίφημο Camino;

«Το Camino de Santiago ή Δρόμος του Αγίου Ιακώβου είναι ένα μεσαιωνικό προσκύνημα το οποίο ξεκίνησε τον 9ο αιώνα λόγω του τάφου του Αποστόλου Ιακώβου που βρέθηκε στην περιοχή. Από τότε πολλοί προσκυνητές από όλο τον κόσμο περπατάνε με σκοπό να φθάσουν στην πόλη της Compostella & να προσκυνήσουν το συγκεκριμένο τάφο».

Αναπόφευκτα, ένα μεγάλο κομμάτι της κουβέντας μας κινήθηκε γύρω από την περιπέτεια υγείας του Συμεών, καθώς – ανάμεσα στα άλλα- αποτέλεσε την αφορμή για να πραγματοποιηθεί αυτό το εκπληκτικό εγχείρημα.

Πώς είναι άραγε τη μια στιγμή να είσαι ένας καθόλα υγιής νέος άνδρας και την επομένη να σου ανακοινώνουν ότι πάσχεις από ένα είδος καρκίνου του αίματος που προσβάλει τους λεμφαδένες;

Συμεών: «Υπήρχε μεγάλος θυμός στην αρχή για όλο αυτό. Και τεράστια απορία γιατί σ΄εμένα. Σ΄εμένα που δεν καπνίζω, δεν πίνω, ασκούμουν και πρόσεχα την διατροφή μου. Σταδιακά συνειδητοποιείς ότι πρέπει να βγεις από όλο αυτό. Μόλις σταματάς να διερωτάσαι συνέχεια έρχεται σιγά- σιγά η αποδοχή. Με την αποδοχή περνάς στο επόμενο στάδιο εκείνο της λύσης. Θέλω και προσπαθώ να λυθεί το πρόβλημά μου, δεν το αναπαράγω ξανά και ξανά. Δεν θρέφομαι από αυτό. Αυτό ήταν το μότο μου».

Η λύση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Για τρία χρόνια το νοσοκομείο έγινε το δεύτερο σπίτι τους. Ο Συμεών υποχρεώθηκε να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η Άννα παραιτήθηκε από την δουλειά της για να είναι δίπλα στον άνθρωπό της και να τον στηρίζει σε κάθε του βήμα.

Ωστόσο τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Κάθε φορά που τα πράγματα πήγαιναν πολύ άσχημα και οι θεραπείες δεν απέδιδαν υπήρχαν όμορφες, «πνευματικές» – τις χαρακτηρίζουν τα παιδιά- εμπειρίες που ισορροπούσαν την κατάσταση. Άνθρωποι μέχρι χθες ίσως άγνωστοι που τους κύκλωναν με τεράστια αγάπη και τους μετέδιδαν δύναμη και πίστη στο θαύμα της ζωής.

Ο καρκίνος είναι ένα τεράστιο μάθημα. Σου αφήνει άπλετο χρόνο για σκέψη, λένε. Με τα λόγια της Άννας:

« Δε μένεις ίδιος μετά την ασθένεια. Σε καμία περίπτωση. Είτε θα γίνεις καλύτερος, είτε χειρότερος. Είτε θα κερδίσεις αυτή τη μεγαλοσύνη και τη συμπόνια για το συνάνθρωπο, είτε θα σκληρύνεις και θα κλειστείς στο καβούκι σου. Σε εμάς θέλουμε να πιστεύουμε ότι συνέβη το πρώτο».

Ο Συμεών συμπληρώνει: «Ενισχύθηκε πολύ η πίστη μας. Η πίστη όχι με τη στενή θρησκευτική έννοια, αλλά η πίστη στον άνθρωπο και στον εαυτό μας. Στην δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Παρόλο που πολλοί φίλοι, για παράδειγμα, δε στάθηκαν στο πλευρό μου. Δεν επικοινώνησαν, δεν ήρθαν στο νοσοκομείο. Ωστόσο τους καταλαβαίνω. Δεν κρατάω κακία μέσα μου».

Και οι δύο με μια φωνή υποστηρίζουν ότι ο καρκίνος ήταν η αιτία να ξεβολευτούν από την καθημερινότητά τους και να αρχίσουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας πριν καταλήξουν στο πραγματικό ταξίδι στη Γαλικία και σε άλλα που θα ακολουθήσουν. Είδαν ποιοι είναι πραγματικά, αναμετρήθηκαν με τα θέλω τους, με τα πράγματα που αληθινά χρειάζονται και έθεσαν τις προτεραιότητές τους. Το πιο σημαντικό είναι ότι ήταν μαζί σε όλο αυτό και βγήκαν πιο δυνατοί και ταυτόχρονα πιο ευαίσθητοι από αυτή την περιπέτεια.

Όταν εγώ μίλησα μαζί τους είχαν μία εβδομάδα που επέστρεψαν από το Camino και οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές. Δεν μπορούσα να αποφύγω την ερώτηση πώς αισθάνονται τώρα και τι αναπολούν από το τόσο ιδιαίτερο πεζοπορικό ταξίδι. Η Άννα παραδέχθηκε ότι είναι ίσως νωρίς για να κάνει μια συνολική εκτίμηση, ωστόσο νιώθει ότι απέκτησε μια εσωτερική ηρεμία.

«Μπήκα στην διαδικασία συγχώρεσης & προσευχής. Άφησα πίσω μου βαρίδια, πράγματα που με ζόριζαν και βάραιναν την ψυχή μου».

Ο Συμεών, από την άλλη, μου θυμίζει τη γνωστή ρήση για το Camino: “Camino provides”. Το Camino σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι την δεδομένη στιγμή και όχι αυτό που πιθανώς θέλεις. Θυμάται & αναπολεί την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη που υπήρχε μεταξύ των περιπατητών, άγνωστοι τελείως άνθρωπου από κάθε γωνιά της γης που είχαν έναν κοινό στόχο και μοιράζονταν μεταξύ τους τις ιστορίες ζωής τους. Η αφετηρία ίσως διαφορετική, το κίνητρο όμως κοινό σε όλες τις περιπτώσεις. Να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι και τι επιθυμούν από τη ζωή.

Κι αν όλα αυτά φαντάζουν πολύ «πνευματικά» για ορισμένους, αρκεί να σκεφθούμε ότι η εποχή που ζούμε είναι μια εποχή έντονων ανακατατάξεων με μια γενικότερη τάση εσωτερικής αναζήτησης και επαναπροσδιορισμού των αναγκών μας. Αυτό το «Ποιος είμαι, τι θέλω, τι κάνω;» το ακούμε όλο και πιο συχνά γύρω μας. Αυτά τα παιδιά , λοιπόν, με το παράδειγμα ζωής τους δίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας και γαλήνης. «Να ζεις και να απολαμβάνεις την κάθε ημέρα συμφιλιωμένος με την ιδέα της απώλειας και του θανάτου χωρίς ταυτόχρονα να χάνεις την ανθρωπιά σου».

Να τους ευχαριστήσω βαθιά για τη συνέντευξη – κατάθεση ψυχής και να τους ευχηθώ καλή επιτυχία στο νέο τους εγχείρημα!

*Την άνοιξη του 2020 οι δυο τους θα βρεθούν στη Ρωσία και στη συνέχεια την Αρμενία, το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν συνεχίζοντας το φωτογραφικό project «Ίχνη Ρωμαίων» που ξεκίνησε το 2018 και εστιάζεται στους εναπομείναντες Έλληνες Ποντίους που διαμένουν στις πατρογονικές εστίες κρατώντας ζωντανή την παράδοση, την γλώσσα, τον πολιτισμό και την χιλιόχρονη ιστορία του Ποντιακού ελληνισμού της Μαύρης Θάλασσας.

Δείτε εικόνες στην εφημερίδα Η Γνώμη της Θράκης